حفرگاه ابدے

   بدنبال توشہ راه، خود را‌‌ در میان انبوهے حفرگاه دیدم؛ حفره‌هایے باندازه کہ همان جایگاه ابدے ما انسانها بود. نظارکنان بہ درون حفره‌ها آه پر افسوسے سردادم و با خود گفتم بعد از آن همہ سعے و تلاشهاے مداوم و جهش و خیز داشتن در سبقتهاے زندگے عاقبت باید همہ چیز را رها کرد و بهمین حفرگاه تنگ و تاریڪ بسنده کرد؟!.

   واے چہ عاقبت غمنگیزے؛. کاش اصلا هیچگاه بدنیا نمےآمدم؛. 

   نگاهم را از آن گودال عمیق بسمت آسمان بالایے خود گرفتم و باز آه پرحسرتے سردادم؛.

   نمےدانم چرا بیکباره سایہ شوم یأس و نوامیدے بر جانم نشست و احساس کردم کہ دیگر میلے بہ ادامہ زندگے ندارم؛.

    آن همہ دغدغہ و سعے و تلاش بہ چہ قیمت؟!. جز یکے از این گودالهاے سرد و تاریڪ چہ عایدم خواهد شد؟.